Recenzje

„FLY or DIE II” ma swobodę obecną na debiucie, ale nowy wachlarz pomysłów. Jaimie Branch z kolegami nie osiada w konwencji, pozwala sobie łamać ją na wiele sposobów. Ten album to fascynujący przegląd tego jak żywo reagować na rzeczywistość – tę w sali prób, w sytuacji koncertowej, ale też na scenie geopolitycznej.

Dwa kapitalne ujęcia saksofonu przez pryzmat drone music. Lea Bertucci generuje pełne pogłosu utwory grając w ogromnym silosie, a Julius Gabriel tworzy muzyczne narkotyczne wizje za sprawą efektów, przez które przepuszcza dźwięk instrumentu.

Ukryte Zalety Systemu i Trupa Trupa komentują rzeczywistość przed i po apokalipsą. Sięgają po rock psychodeliczny i post punk, przede wszystkim jednak punktują trafnymi puentami, mówiąc charakterystycznym dla siebie językiem.

Jedni do niej nawiązują, drudzy się od niej dystansują. Dla mnie w płytach zespołów Opla i Širom wybrzmiewa współczesny folk wielkich miast i ich peryferii. Ognisty i delikatny jednocześnie – sięga wstecz do tradycji slalomem pełnym wybojów.

Podróż do undergroundu Brazylii z lat 80., peruwiański sound-art, francuska muzyka dziecięca, kwitnąca jazzowa scena Melbourne i futurystyczna elektronika, wydawana we Wrocławiu. Zapraszam do mojego pierwszego odcinka, w którym opisuję najciekawsze kompilacje.

Nowe życie organom nadają cztery artystki z odmiennych muzycznych światów. Ellen Arkbro kontynuuje konceptualne pomysły na wykorzystanie tego instrumentu, Maja Ratkje rozbudowuje go o dodatkowe brzmienia, Sarah Mary Chadwick akompaniuje na nim do swoich piosenek a Kali Malone tworzy długie medytacyjne drony, wcielając idee deep listening.

Albumy FOQL i Jakuba Lemiszewskiego to popis muzyki bazującej na nieustannie pulsującym rytmie, ale w postaci szalonego i spójnego konglomeratu. Duet Dren stawia na rytm w postaci miarowej i mrocznej, ale w umiejętnie ambientowej przestrzeni.

Nie będzie żadnej rewolucji? Płyty Martim Monitz i Jad do dosadne komentarze na temat bieżącej rzeczywistości. Chociaż nie silą się na nowatorstwo, na polskiej scenie można takich szukać ze świecą.

Parallel Persia to album epicki, gruntownie przemyślany w formie i narracji. SOTE brawurowo łączy brzmienie tradycyjnych instrumentów akustycznych i elektroniki, tworząc imponującą dźwiękową syntezę, nowatorskie spojrzenie, jaki może być futurystyczny folklor.